Yazar: admin

Elif, Kartal escort yamaçlarında, denizi gören ama hayallerini göremediği küçük bir gecekonduda yaşıyordu. Henüz yirmi üçündeydi ama yaşadıkları onu otuzlarını çoktan geçmiş gibi gösteriyordu. Her sabah martı sesleriyle uyanıyor, ama içindeki karanlık sesleri susturamıyordu.

Doğu Anadolu’nun küçük bir köyünden İstanbul’a geliş hikâyesi, çoğu kadın gibi, umutla başlamıştı. Kaçarak geldiği bu dev şehirde bir tanıdığının yanına sığınmıştı. Ancak kısa sürede seks yalnız kalmış, ne meslek ne de eğitim sahibi olduğundan iş bulmakta zorlanmıştı. Bir süre temizlik, bulaşık, ne iş varsa yapmıştı. Ama şehir büyüktü, acımasızdı ve Elif gibi genç kadınları kolay yutuyordu.

Kirasını ödeyemediği bir kış günü, onu “idare eden” bir kadınla tanıştı. Kadın, onu süslü cümlelerle ikna etti. “Birkaç gece, sonra toparlanırsın,” dedi. Elif, ilk başta reddetti. Ama açlık, dışlanma, çaresizlik ve soğuk; iradesinden milf daha güçlü çıktı. Bedenini pazarladığı ilk gecenin sabahı, Kartal escort sahiline yürüdü. Deniz aynıydı ama Elif kendini tanıyamıyordu.

Günler ayları, aylar yılları kovaladı. Elif bir rutin içinde sıkışmıştı. Her gece müşteriyle aynı odalarda, her sabah aynı vicdan yarasıyla. Sokağın köşesinde insanlar ona bakar ama görmezdi. En çok da bu görmezlik canını yakardı. Birilerinin elini uzatmasını beklemekten vazgeçeli çok olmuştu.

Bir gün, Kartal Meydanı’nda dağıtılan bir broşür dikkatini çekti: “Kadınlara Ücretsiz Hukuki ve Psikolojik Destek.” Elif, broşürü cebine koyup yürümeye devam etti ama aklı broşürde kalmıştı. O gece müşterisini reddetti. Sabaha karşı derneğe gitti. Ellerinde titreyen broşürle içeri girdiğinde, ilk defa bir kadın ona sarıldı. “Artık yalnız değilsin,” dedi biri.

Terapi seansları, hukuk desteği, kadın dayanışması… Hepsi Elif’e yeniden nefes verdi. Uzun sürdü, kolay olmadı ama artık Elif geceyi değil, sabahı bekliyordu. Bir dernekte temizlik görevlisi olarak işe başladı, ardından aşçılık kursuna yazıldı.

Kartal escort arka sokaklarında, eski ve bakımsız bir apartmanın üçüncü katında yaşıyordu Derya. Yirmi beş yaşındaydı ama yaşamın ona yüklediği acılar, onu çok daha olgun ve yorgun göstermeye yetmişti. Derya’nın hayatı, İstanbul’a adımını attığı gün değişmişti. Annesiyle yaşadığı milf kasabadan, daha iyi bir hayat umuduyla gelmişti ama karşılaştığı şehir, umutlarını tüketen bir bataklığa dönüşmüştü.

İlk başta bir tekstil atölyesinde işe başladı. Uzun mesailer, düşük ücretler ve patronun tacizleri onu hem bedenen hem ruhen tüketti. Bir gün, kalacak yeri kalmadığında tanıştığı bir kadın ona yardım eli uzattı. Kadın götten ona para kazanmanın “daha kolay” bir yolunu anlattı. O an anlamamıştı ama zamanla bedenini bir geçim aracı olarak kullanmanın ne demek olduğunu acı bir şekilde öğrendi.

Kartal escort sahile yakın ara sokaklarda müşteri arar, sabaha karşı yorgun bedenini küçük evine sürüklerdi. Komşuları onu tanımazdı, tanıyanlar evli da görmezden gelirdi. Derya’nın içi ise her gün biraz daha çürüyordu. O, bu hayatı seçmemişti. Sadece hayatta kalmak için seçeneği kalmamıştı.

Bir sabah Kartal sahilinde otururken, bir genç kızla göz göze geldi. Kız, annesiyle yürüyordu ve Derya’ya gülümsedi. O gülümseme, onun kalbindeki yaraya tuz gibi değdi. “Ben de bir zamanlar öyleydim” diye düşündü. Hayaller kuran, yarınlara inanan bir çocuktu o da. Ama zaman, umutlarını törpülemişti.

O gün, uzun zaman sonra ilk defa ağladı. Kendine kızdı, insanlara, yaşadığı hayata… Ama en çok da hiç kimseye güvenememeye. Yine de içinde bir ses vardı: “Her şey bitmedi.”

Kartal escort bir kadın dayanışma derneğine gitmeye karar verdi. Günlerce cesaret toplayıp sonunda kapısını çaldı. Onu dinlediler. Yargılamadan, küçümsemeden. İlk kez biri ona “hak ettiğin hayat bu değil” dedi. Psikolojik destek aldı, meslek eskort kursuna yazıldı. Kendi hikayesini anlatmaya başladı, onun gibi zor durumdaki kadınlara umut oldu.

Aylar sonra Derya artık sokaklarda değildi. Küçük bir kafede çalışıyordu, sabahları erken kalkıyor, kendi ayakları üzerinde duruyordu. Hâlâ geçmişinin izleriyle yaşıyordu ama geleceği kendi elleriyle inşa etmeye başlamıştı.

Tuzla escort arka sokaklarında, tren yoluna yakın eski bir binanın çatı katında yaşıyordu Elif. 24 yaşındaydı ama gözlerinin derinliğinde, yılların yorgunluğu saklıydı. Her sabah sahildeki balıkçıların kayıklarıyla birlikte uyanır, gecenin karanlığını geride bırakmak için penceresini aralardı. Bir umut gibi, her gün doğan güneşe bakar, içinden sessizce “belki bugün bir çıkış bulurum” derdi.

Elif, küçük yaşta ailesini kaybetmişti. Önce annesini, sonra birkaç yıl içinde babasını… Gençlik yılları devlet yurtlarında geçmiş, hayata dair pek çok şeyi sokakta öğrenmişti. 18’ine bastığında, kalacak yeri, güvenecek kimsesi kalmamıştı. Kendisini “abla” diye seslenen, birkaç yıl büyük bir kadının yanında buldu. O kadın, onu Tuzla escort gece hayatıyla tanıştırdı.

Başlarda Elif direnmişti. “Benim için başka bir yol vardır” diyerek. Ama gerçekler sertti. Karnı aç, cebi boş, uykusuz gecelerin sonunda pes etti. Ve o gün, kendi içine çöken sessizlikle birlikte, Elif’in eski hayatı son buldu. Artık geceleri başka kimliklerle, başka insanlara hizmet ederek geçiyordu.

Tuzla’nın arka sokakları onu tanıyordu. Ama Elif hiçbir zaman umudunu tümüyle yitirmedi. Okumayı seviyordu. Geceleri müşteri beklerken çantasından bir kitap çıkarır, sokak lambasının altında sayfalara dalardı. Dostoyevski’nin, Tezer Özlü’nün sözlerinde kendini bulurdu. Onlar da acı çekmişti, onlar da yalnızdı.

Bir gün, Tuzla Halk Eğitim Merkezi’nde “yaşam becerileri” kursunun açıldığını duydu. Cesaretini topladı, kimseye haber vermeden başvurdu. İlk derse esc katıldığında, elleri titriyordu. Ama öğretmeni onu yargılamadı. Göz göze geldiklerinde sadece “Hoş geldin Elif” dedi. O söz, belki de yıllardır beklediği bir kucaklaşmaydı.

Aylar geçti. Elif önce bilgisayar kullanmayı öğrendi, sonra diksiyon derslerine katıldı. Küçük ama düzenli bir iş buldu, bir kafede çalışmaya başladı. Geceleri artık kitap okuyarak uyuyordu, makyajla değil huzurla uyanıyordu.

Geçmiş, kolay kolay silinmezdi. Ama Elif artık geçmişine değil, yarının ihtimaline bakıyordu. Tuzla aynıydı, sokaklar da. Ama Elif’in gözleri, artık yeni bir hayatın ışığıyla parlıyordu.

Tuzla escort kenar mahallerinden birinde, sahile uzak ama denizin kokusu hâlâ hissedilebilecek bir sokakta yaşıyordu Elif. 24 yaşındaydı. Çocuk yaşta milf başladığı mücadele, onu gençliğinde başka bir hayata sürüklemişti. Babasını hiç tanımamıştı; annesi ise temizlik işlerine giderek onu büyütmeye çalışmıştı. Yoksulluk onların evine misafir değil, ev sahibiydi.

Elif’in hayatı, lise çağlarında değişti. Okula aç gitmenin ne demek olduğunu bilenlerdendi. Diğer çocukların harçlıkla aldığı simit, onun için bazen hayal olurdu. Annesinin hastalanıp çalışamaz hale gelmesiyle, evin bütün yükü Elif’in omuzlarına yüklendi. Önce bulaşıkçılık, sonra gündelik seks temizlik işleri derken, her yolu denedi ama borçlar, ev kirası ve ilaç masrafları birikti. Kirasını ödeyemediği bir gün, ev sahibi kapıya dayandı. O gece ilk defa, çaresizliğin sınırlarını öğrendi.

Bir tanıdık aracılığıyla tanıştığı bir kadın ona “başka bir yol” önerdi. Elif istemese de reddedecek gücü yoktu. Annesinin ilacı, evin elektriği ve soğukta donmamak için bir çatı… Bunların hepsi, bir gecede alınabilecek paraya bağlıydı artık.

Tuzla escort kenarındaki liman yolunda, geceleri yavaşça yürürken insanların bakışlarını, fısıltılarını duymazdan gelmeye çalışıyordu. Her müşteriyle birlikte bir parçası kopuyordu. Ama sabah annesinin başucuna bir ekmek, bir kutu ilaç bırakınca, kendine yalan söylemeyi başarıyordu: “Bunu onun için yapıyorum.”

Bir gece soğuk bir Aralık ayında, sahilde bankta otururken ağlamaya başladı. Bir kadın yaklaştı yanına, elinde sıcak bir çay ve sıcacık bir ses tonuyla:
“İyisin, değil mi?”
Elif başını salladı ama kelimeler boğazına düğümlenmişti. Kadın onunla oturdu, dinledi. Yardım eli uzattı. Elif önce inanmadı ama sonra o eli tuttu.

Kadın, bir kadın dayanışma derneğinde gönüllüydü. Elif’i önce bir sığınma evine yerleştirdiler, sonra psikolojik destek, meslek eğitimi derken bir yıl içinde Elif’in hayatı götten değişmeye başladı. Kuaförlük öğrendi, işe girdi. Artık geceleri banklarda değil, bir yatağın sıcaklığında uyuyordu.

Tuzla hâlâ aynıydı belki ama Elif değişmişti. Artık başı dik yürüyordu sokaklarda. Geçmişini unutmuyordu ama onunla barışmıştı.

Tuzla escort arka sokaklarında, denizle fabrikanın arasında sıkışmış bir mahallede yaşıyordu Zeynep. 22 yaşındaydı, ama hayat ona çocukluğunda büyümeyi öğretmişti. Henüz on yaşındayken babası evi terk etmiş, annesi ise tekstil atölyelerinde hayatını kazanmak için günde on iki saat çalışmak zorunda kalmıştı. O zamanlar Zeynep, annesinin cimcif yorgun ellerine bakarak “büyüyünce onu kurtaracağım” derdi.

Ama hayat, ne söz dinlerdi ne dua… Lise ikinci sınıfta okulu bırakmak zorunda kaldı. Borçlar birikti, annesi hastalandı, evde bir kuru ekmek bile lüks sayılmaya başlandı. İlk zamanlar temizlik işlerine gitti, sonra kafe garsonluğu yaptı. Ama Tuzla escort tek başına bir kadın olmak, hem de genç, güzel ve çaresiz bir kadın olmak tehlikeliydi.

Bir gün tanıştığı biri, “Kolay para kazanmak ister misin?” dedi. İçinde korku vardı ama aynı zamanda çaresizlik. İlk gece çok ağladı. Ama o gece sonrası hayatı da bir daha eski Zeynep olamadı. Kimliğini, hayallerini, gençliğini adım adım kaybetti.

Artık gündüzleri uyuyor, geceleri sokaklarda çalışıyordu. Kimi zaman liman çevresinde, kimi zaman sahil kenarında dolanırken gözlerini denize diker, orada kaybolmak isterdi. Kimse onun hikâyesini bilmiyordu. İnsanlar ona bakarken vip sadece etiketlerle konuşuyordu: “düşmüş”, “kirli”, “ayıp”.

Oysa Zeynep hâlâ içten içe temiz kalmak istiyordu. Annesi bir gün hastanede ona elini tutup, “Sen benim gururumsun” dediğinde, yıllardır ilk kez ağlayamamıştı. Gözyaşı bile tükenmişti artık.

Bir gün Tuzla’da bir sosyal yardım gönüllüsü ile tanıştı. Kadın, Zeynep’in gözlerine uzun uzun baktı ve hiçbir şey sormadan sadece, “Yardım ister misin?” dedi. O an bir kapı aralanmıştı. Zeynep, önce bir kadın seks sığınma evine yerleşti. Psikolojik destek aldı, meslek kurslarına başladı. Dikiş dikmeyi öğrendi, sonra bir atölyede işe girdi. Gece sokakları artık sadece yürüyüş yaptığı yollar olmuştu, değil çalıştığı.

Bugün Zeynep, Tuzla escort küçük bir atölyede çalışıyor. Her sabah dikiş makinesinin başına geçtiğinde, geçmişin acısını ilmek ilmek geleceğe dönüştürüyor. Hayat kolay değil ama artık yalnız olmadığını biliyor.

Elif, Tuzla escort arka sokaklarında yaşayan 23 yaşında genç bir kadındı. Sabahları kimse fark etmese de, her gün gün doğmadan kalkar, küçük kiralık odasının camını açar, deniz kokusunu içine çekmeye çalışırdı. Ama o koku ne kadar temiz olursa olsun, içindeki kirlenmişlik hissini temizlemeye yetmiyordu.

Elif, İstanbul’a dört yıl önce, Kocaeli’nin küçük bir mahallesinden kaçıp gelmişti. Babasının baskısı, üvey annenin aşağılamaları, evdeki sevgisizlik onu büyükşehire sürüklemişti. “Yeni bir hayat kurarım” diyordu ama oral İstanbul’un sokakları, umduğu gibi sıcak ve şefkatli değildi. Çaresizlik içinde önce bir lokantada çalıştı, sonra temizlik işlerine girdi. Ama geçim zor, kiralar uçuktu. Bir gece parasızlık içinde sokakta kaldığında tanıştığı başka bir kadın, ona “başka bir yol” önerdi.

Başta reddetti, ama soğuk kış gecelerinde açlık ve yalnızlık o kadar sert vurdu ki, zamanla o yol Elif’in tek geçim kapısı haline geldi. Hayat kadını olmuştu. İnsanların yanından hızla geçtiği, göz göze gelmekten bile kaçındığı biri. Ama onun da kalbi vardı. Onun da hayalleri…

Seks Bağımlısı

En çok Tuzla Sahili’nde yürümeyi severdi. Özellikle gece saatlerinde, sahil sessizleşince dalgaların sesine karışırdı iç çekişleri. Her gece “Bir gün buradan kurtulacağım” diye fısıldardı kendi kendine. Ama sabah olduğunda, yine aynı sokak, aynı mücadele, aynı yalnızlık karşısına çıkardı.

Elif bir gün, Tuzla’da bir sağlık ocağında tesadüfen tanıştığı bir hemşire sayesinde hayatında bir ışık yakalayabildi. O hemşire, Elif’i yargılamadan, sadece bir insan olarak dinledi. Onu bir kadın dayanışma derneğine yönlendirdi. İlk başta gitmeye çekindi ama sonra içindeki son umudu da kaybetmemek için adım attı.

Dernekte aldığı psikolojik destek ve meslek kursları sayesinde yavaş yavaş başka bir yol çizmeye başladı. Önce kuaförlük kursuna gitti. Sonra kapalı esc küçük bir salonda staj yaptı. Para kazandıkça, sokaktan uzaklaştı. Ama asla unutmadan… O sokaklar onun geçmişiydi, utancı değil, direnişiydi.

Bugün Elif, Tuzla escort küçük ama sıcak bir kuaför salonunda çalışıyor. Sahilde yürüyüşe çıktığında gözleri hâlâ dalgalarda, ama artık içinde bir umut var. Belki geçmişi silemezdi ama geleceğini yeniden yazabilirdi.

Kadıköy escort geceleri, ışıl ışıl görünen vitrinlerin ardında karanlık hikâyeleri gizler. O karanlık hikâyelerden biri de 24 yaşındaki Ceren’e aitti. Küçük yaşta seks ailesini kaybetmiş, devlet yurtlarında büyümüş, hayatı hep bir mücadeleyle geçmişti. İstanbul’a ilk geldiğinde umut doluydu; çiçek satmak, temizlik yapmak gibi işlerle hayatını kazanmaya çalıştı. Ama şehrin kalabalığı içinde yalnızlık cimcif insanın omzuna demir gibi çöküyor. Sonra sokaklar, çaresizlikle tanıştığı o yollar onu başka bir hayata itti.

Ceren artık geceleri Kadıköy sokaklarında görünür olmuştu. Rıhtım’da, Bahariye Caddesi’nde, Moda’da… Soğuk duvarlar, kırık sokak lambaları onun sessiz tanıklarıydı. Her gece başını yastığa koyduğunda, kendine sorduğu tek bir soru vardı: “Buradan kurtulabilecek miyim?”

O, hayat kadını olmayı seçmemişti. Hayat, başka seçenek bırakmamıştı. Kimse oral onun çocukken nasıl dayak yediğini, aç kaldığını, okul hayalini neden yarıda bıraktığını bilmiyordu. İnsanlar sadece gördüklerine inanıyordu; kimse arkasındaki hikâyeyi sormuyordu.

Bir gün Yoğurtçu Parkı’nda otururken yaşlı bir adam yaklaştı. Para teklif etmedi, sadece “İyi misin?” diye sordu. O an, gözleri doldu Ceren’in. Belki yıllar sonra ilk defa biri onu insan gibi görmüştü. Bu küçük sorudan sonra içinde bir şey kırıldı ama aynı zamanda bir şeyler filizlendi.

Ceren, Kadıköy escort bir kadın dayanışma merkezine başvurdu. Kolay olmadı. Geçmişi, alışkanlıkları, utancı her gün karşısına çıktı. Ama her gün sabah tekrar kalktı, yürümeye devam etti. Kendi ayakları üstünde durmaya vip başladığında, artık geceleri değil, gündüzleri yürüyordu o sokaklarda. Aynı sokaklar ama artık başka bir kadın…

Hayat hâlâ zor, faturalar hâlâ birikiyor, ama artık karanlık geceler onun hayatını tarif etmiyor. Ceren artık kendini yavaş yavaş tanıyor. Ve biliyor ki, her kırık sokak lambasının altında da bir umut ışığı yanabilir. Yeter ki biri “İyi misin?” demeyi hatırlasın.

Meryem, 22 yaşında bir genç kadındı. Kadıköy escort sokaklarını neredeyse ezbere bilirdi; ama hiçbiri ona ait değildi. Moda sahilinde yürüyen insanlar, Bahariye’deki ışıklı mağazalar, Kalamış’taki tekneler… Hepsi birer vitrin gibiydi onun için, camın arkasından baktığı ama hiçbir zaman dokunamadığı bir dünya.

Meryem İstanbul’a dört yıl önce gelmişti. Adana’dan, şiddetten ve sessizlikten kaçmıştı. Kaçmak kolaydı; kalmak, tutunmak zordu. İlk başta tekstilde çalıştı, sonra temizlik yaptı. Ama ne kadar çalışsa da yetmedi. Sokakta tanıştığı bir kadın, “gece işinde” kolay para kazanabileceğini söylediğinde, önce reddetti. Ama borçlar, kiralar, açlık… Yavaşça direncini kırdı.

Kadıköy escort geceleri gündüzünden farklıydı. Işıklar sönünce, herkesin gölgede bıraktığı hayatlar ortaya çıkıyordu. Meryem de bu gölgelerin biriydi. Çoğu zaman seks tanınmamak için şapka takar, başını öne eğerdi. Ama her gecenin sonunda, kafasını yastığa koyduğunda hissettiği yalnızlık aynıydı.

Gündüzleri rıhtımda kitap okuyanları izlerdi. En çok da bir sahafın vitrinindeki sararmış kitaplara bakardı. “Bir gün buradan bir kitap alabilecek miyim?” diye düşünürdü. Çünkü onun hayatında kitaplar, çocukluğundaki hayalleri temsil ederdi. Artık hayal kurmak lükstü.

Bir sabah, Moda’da bir banka oturmuş denizi izliyordu. Yanına yaşlı bir kadın geldi. Elinde poşet vardı. Sessizce Meryem’e bir simit uzattı. “Evladım, gözlerin çok yorgun,” dedi. Meryem bir şey diyemedi. İlk defa bir yabancı ona acıyarak değil, şefkatle bakmıştı. O gün ağladı. Uzun zamandır ilk defa.

O simitle birlikte hayatında bir şey değişti. Kendini suçlamamayı, küçük iyilikleri sikiş önemsemeyi öğrendi. Bir yardım derneğine başvurdu. Psikolojik destek aldı, kısa süreli temizlik işleri buldu. Yavaş yavaş gece işinden uzaklaştı. Hâlâ zordu, hâlâ yalnızdı. Ama artık bir amacı vardı: Kendine ait bir hayat kurmak.

Bugün Kadıköy sokaklarında yürürken hâlâ başını öne eğer ama bu kez utandığı için değil; geçmişin gölgelerini ardında bırakmaya çalıştığı içindir.