Blog

Kadıköy escort geceleri, ışıl ışıl görünen vitrinlerin ardında karanlık hikâyeleri gizler. O karanlık hikâyelerden biri de 24 yaşındaki Ceren’e aitti. Küçük yaşta seks ailesini kaybetmiş, devlet yurtlarında büyümüş, hayatı hep bir mücadeleyle geçmişti. İstanbul’a ilk geldiğinde umut doluydu; çiçek satmak, temizlik yapmak gibi işlerle hayatını kazanmaya çalıştı. Ama şehrin kalabalığı içinde yalnızlık cimcif insanın omzuna demir gibi çöküyor. Sonra sokaklar, çaresizlikle tanıştığı o yollar onu başka bir hayata itti.

Ceren artık geceleri Kadıköy sokaklarında görünür olmuştu. Rıhtım’da, Bahariye Caddesi’nde, Moda’da… Soğuk duvarlar, kırık sokak lambaları onun sessiz tanıklarıydı. Her gece başını yastığa koyduğunda, kendine sorduğu tek bir soru vardı: “Buradan kurtulabilecek miyim?”

O, hayat kadını olmayı seçmemişti. Hayat, başka seçenek bırakmamıştı. Kimse oral onun çocukken nasıl dayak yediğini, aç kaldığını, okul hayalini neden yarıda bıraktığını bilmiyordu. İnsanlar sadece gördüklerine inanıyordu; kimse arkasındaki hikâyeyi sormuyordu.

Bir gün Yoğurtçu Parkı’nda otururken yaşlı bir adam yaklaştı. Para teklif etmedi, sadece “İyi misin?” diye sordu. O an, gözleri doldu Ceren’in. Belki yıllar sonra ilk defa biri onu insan gibi görmüştü. Bu küçük sorudan sonra içinde bir şey kırıldı ama aynı zamanda bir şeyler filizlendi.

Ceren, Kadıköy escort bir kadın dayanışma merkezine başvurdu. Kolay olmadı. Geçmişi, alışkanlıkları, utancı her gün karşısına çıktı. Ama her gün sabah tekrar kalktı, yürümeye devam etti. Kendi ayakları üstünde durmaya vip başladığında, artık geceleri değil, gündüzleri yürüyordu o sokaklarda. Aynı sokaklar ama artık başka bir kadın…

Hayat hâlâ zor, faturalar hâlâ birikiyor, ama artık karanlık geceler onun hayatını tarif etmiyor. Ceren artık kendini yavaş yavaş tanıyor. Ve biliyor ki, her kırık sokak lambasının altında da bir umut ışığı yanabilir. Yeter ki biri “İyi misin?” demeyi hatırlasın.

Meryem, 22 yaşında bir genç kadındı. Kadıköy escort sokaklarını neredeyse ezbere bilirdi; ama hiçbiri ona ait değildi. Moda sahilinde yürüyen insanlar, Bahariye’deki ışıklı mağazalar, Kalamış’taki tekneler… Hepsi birer vitrin gibiydi onun için, camın arkasından baktığı ama hiçbir zaman dokunamadığı bir dünya.

Meryem İstanbul’a dört yıl önce gelmişti. Adana’dan, şiddetten ve sessizlikten kaçmıştı. Kaçmak kolaydı; kalmak, tutunmak zordu. İlk başta tekstilde çalıştı, sonra temizlik yaptı. Ama ne kadar çalışsa da yetmedi. Sokakta tanıştığı bir kadın, “gece işinde” kolay para kazanabileceğini söylediğinde, önce reddetti. Ama borçlar, kiralar, açlık… Yavaşça direncini kırdı.

Kadıköy escort geceleri gündüzünden farklıydı. Işıklar sönünce, herkesin gölgede bıraktığı hayatlar ortaya çıkıyordu. Meryem de bu gölgelerin biriydi. Çoğu zaman seks tanınmamak için şapka takar, başını öne eğerdi. Ama her gecenin sonunda, kafasını yastığa koyduğunda hissettiği yalnızlık aynıydı.

Gündüzleri rıhtımda kitap okuyanları izlerdi. En çok da bir sahafın vitrinindeki sararmış kitaplara bakardı. “Bir gün buradan bir kitap alabilecek miyim?” diye düşünürdü. Çünkü onun hayatında kitaplar, çocukluğundaki hayalleri temsil ederdi. Artık hayal kurmak lükstü.

Bir sabah, Moda’da bir banka oturmuş denizi izliyordu. Yanına yaşlı bir kadın geldi. Elinde poşet vardı. Sessizce Meryem’e bir simit uzattı. “Evladım, gözlerin çok yorgun,” dedi. Meryem bir şey diyemedi. İlk defa bir yabancı ona acıyarak değil, şefkatle bakmıştı. O gün ağladı. Uzun zamandır ilk defa.

O simitle birlikte hayatında bir şey değişti. Kendini suçlamamayı, küçük iyilikleri sikiş önemsemeyi öğrendi. Bir yardım derneğine başvurdu. Psikolojik destek aldı, kısa süreli temizlik işleri buldu. Yavaş yavaş gece işinden uzaklaştı. Hâlâ zordu, hâlâ yalnızdı. Ama artık bir amacı vardı: Kendine ait bir hayat kurmak.

Bugün Kadıköy sokaklarında yürürken hâlâ başını öne eğer ama bu kez utandığı için değil; geçmişin gölgelerini ardında bırakmaya çalıştığı içindir.

Üsküdar escort ıssız sokaklarında gece yarısı yürüyen genç bir kadın vardı; adı Selin’di. Yirmi üç yaşındaydı, ama hayat onu çok erken yaşta yıpratmıştı. Geceleri götten sokaklarda kaybolurken, gündüzleri ise hayata tutunmaya çalışan sessiz bir savaşçıydı.

Selin, Erzurum’un küçük bir kasabasında doğup büyümüştü. Ailesi ekonomik sıkıntılar içindeydi; babası işsiz, annesi hasta bir kadındı. Okula devam etmek istese de, aile yükü ağır basınca, 16 yaşında okulu seks bırakmak zorunda kaldı. İstanbul’a gelme hayalleri vardı; büyük şehirde yeni bir hayat kurmak, kendi ayakları üzerinde durmak istiyordu.

İlk geldiği Üsküdar escort hayat onu hiç beklemediği bir yola sürükledi. Geceleri eskort sokaklarda müşterilerle buluşuyor, gündüzleri yorgun bedenini toparlamaya çalışıyordu.

Selin’in iç dünyası fırtınalarla doluydu. Kimse onun yaşadığı acıyı, çektiği yalnızlığı anlamıyordu. Kız Kulesi’ne bakarken, eski hayatını ve kaybettiği umutlarını düşünürdü. Ama bir gün, hayata tutunmaya karar verdi.

Bir sabah, Üsküdar Kadın Dayanışma Merkezi’nden bir görevli onu buldu. Başta çekinse de, orada kendini güvende hissetti. Destek aldı, psikolojik terapiye başladı, meslek kurslarına katıldı. Kuaförlük kursunu bitirdi, küçük bir güzellik salonunda çalışmaya başladı.

Yavaş yavaş hayatı değişmeye başladı. Artık geceleri sokakta değildi; sabahları işine giderken Üsküdar escort dar sokaklarında umutla yürüyordu. Yıllardır bastırdığı hayalleri yeniden canlandırı

Gecenin en sessiz saatlerinde Üsküdar escort sokaklarında yürüyen ince yapılı genç bir kadın vardı. Adı Elif’ti. 23 yaşındaydı. İnsanlar onun adını bilmezdi ama yüzünü tanırdı.

Elif, Bitlis’in kenar mahallelerinden birinde doğmuştu. Annesi genç yaşta ölmüş, babası ise işsiz ve öfkeliydi. Evde sevgi yoktu, sadece hayatta kalma çabası vardı. 14 yaşındayken okulu bırakıp tekstil atölyesinde çalışmaya başladı. 17 yaşında, İstanbul’a gelen bir akrabasıyla birlikte “iş bulma umuduyla” yola çıktı. Hayatının en büyük kırılması da o yolculukla başladı.

İstanbul’da yalnız kaldı. Kısa sürede barınacak yeri, çalışacak işi kalmadı. Bir süre ince belli cami avlularında sabahladı. Sonra bir kadı Elif başta reddetti ama açlık, yalnızlık ve çaresizlik dirençten daha güçlüydü.

Böylece geceler onun için farklı bir kimliğe büründü. Gündüzleri kimsenin bakmadığı bir kadın, geceleri Üsküdar escort sokaklarında müşteri bekleyen biri oldu. Her gecenin sonunda Salacak’a yürür, Kız Kulesi’ne bakar, içinden hep aynı soruyu fısıldardı:
“Ben bu muyum gerçekten?”

Bir gece bankta otururken yanına genç bir kadın geldi. Sessizce bir kart uzattı:
“Biz Üsküdar Kadın Danışma Merkezi’yiz. Gelmek istersen, kapımız açık.”
Elif kartı aldı ama gitmedi. Ta ki bir gece, yaşadığı bir şiddet olayından sonra her şeyden vazgeçme noktasına gelene kadar. O sabah merkezdeydi.

Orada yargılanmadı. Dinlendi. İlk kez “kabahat sende değil” diyen bir sesle karşılaştı. Psikolojik destek aldı. Belediyenin açtığı aşçılık kursuna yazıldı. Aylar götten sonra küçük bir kafede işe başladı. Kirasını kendi ödediği, penceresi denize bakan bir oda tuttu.

Üsküdar escort taş sokakları geceyi sararken, kalabalık yavaş yavaş dağılır, yalnızlık daha çok hissedilir olurdu. O saatlerde, Salacak sahilinde yürüyen seks ince yapılı, başı önünde bir kadın görünürdü. Adı Nisan’dı. 22 yaşındaydı. Geceleri kendine ait olmayan rolleri oynamaya mecbur kalmış, gündüzleri varlığını kimseye hissettirmeyen genç bir kadındı.

Nisan, Batman’dan gelmişti İstanbul’a. İstanbul’da bir iş bulur, kendime hayat kurarım,” diye yola çıkmıştı ama ilk vardığı yer olan Haydarpaşa’da karşılaştığı şey, yalnızlığın bizzat kendisiydi.

Üsküdar escort ucuz bir pansiyona yerleşmiş, birkaç temizlik işi denemiş ama düzenli bir iş bulamamıştı. Bir gün, sahilde tanıştığı bir kadın ona iş teklif etti. İlk başta ne olduğunu anlamamıştı. Anladığında ise çoktan açlık, barınma ve çaresizlik üçgeninde sıkışmıştı. Direnmediği götten için değil, gidecek yeri kalmadığı için kabul etti. Hayat kadını olmuştu. Her gece başka yüzlerle tanışıyor, her sabah aynada kendini tanıyamıyordu.

Ama Nisan’ın içinde hâlâ kırılmamış bir yer vardı. En çok Salacak sahilinde huzur bulurdu. Ancak o, çoğu kişi gibi Kız Kulesi’ne bakmazdı. Ona sırtını dönerdi. Çünkü kule, ona yalnızlığı, tutsaklığı ve çaresizliği hatırlatırdı.

Bir sabah, iş dönüşü yine aynı banka oturmuştu. Yanına orta yaşlı bir kadın yaklaştı. Sessizce bir kart uzattı. “İstersen konuşabiliriz. Yardım edebiliriz,” dedi. Kartta Üsküdar Kadın Dayanışma Derneği yazıyordu. Nisan önce direndi. Sonra bir sabah, cesaretini toplayıp kapılarını çaldı.

Orada ilk kez biri onu dinledi. Suçlu değil, sadece yorgundu. Eğitim aldı, destek gördü. Bir yıl içinde bir kreşte temizlik işine girdi. Kiralık küçük bir ev tuttu. Artık geceleri değil, sabahları yürüyordu Üsküdar escort sokaklarında.

Zeynep, sabahın henüz griye çalan saatlerinde, Çekmeköy escort sessiz sokaklarında yürürken her nefesi içini biraz daha ısıtıyordu. Yazdan kalma bir sonbahar sabahıydı ama onun iç dünyasında mevsim hep aynıydı: belirsiz, puslu ama hâlâ umutlu.

Otuz yaşındaki Zeynep, yaşının çok ötesinde şeyler yaşamıştı. Henüz on altı yaşındayken ailesi tarafından evlendirildi. O günden itibaren, kendi rızası bacak omuza dışında şekillenen bir hayatta nefes almaya çalıştı. Önce sustu, sonra kabullendi. Kocasının küfürlerine, tokatlarına ve geceleri duvar dibinde ağlayarak geçirdiği zamanlara katlandı. Çünkü nereye gideceğini bilmiyordu. Çünkü “kadın kısmı sabreder” denmişti ona.

Ama sabrın da sınırı vardı. Bir gece, mutfakta sessizce bulaşık yıkarken ellerindeki çatlaklara bakıp ağlamaya başladı. O an karar verdi. Bu hayat onun değildi ve artık başka bir yön çizmesi gerekiyordu. Çocukluğu boyunca hiç görmediği bir cesareti topladı. Yanına sadece kimliğini ve birkaç parça eşya alarak evden ayrıldı.

İstanbul’un kalabalığına karıştı ama tesadüfen bindiği otobüs onu Çekmeköy escort getirdi. Ağaçların arasında ilerlerken, içini tanımlayamadığı bir huzur sardı. Belki de bu semtte, yeniden bir hayat kurabilirdi. İlk günler çok zordu. Ne kalacak bir yer, ne de güvenebileceği biri vardı. Ancak bir sabah, Çekmeköy Belediyesi’nin kadın danışma sert seven merkezinin önünden geçerken içeriden gelen bir kahkaha onu durdurdu. İçeri girdi.

Oradaki kadınlar, onunla sadece konuşmadılar, onu dinlediler. Atölyelere katıldı, sabun yapmayı, doğal krem üretmeyi öğrendi. İlk defa kendi emeğiyle bir şey ürettiğinde, yıllardır cimcif ilk kez gülümsedi. Küçük bir el arabası aldı, ürünlerini poşetleyip parklarda, semt pazarlarında satmaya başladı. Kazandığı üç kuruşu bir kenara koydu, hayal ettiği küçük dikiş makinesini almak için.

Şimdi, her sabah Çekmeköy sokaklarında yürürken geçmişi hâlâ omzunda olsa da, artık onu ezmiyordu. Geçmişiyle birlikte yürümeyi öğrenmişti.

Elif, her sabah olduğu gibi gün henüz aydınlanmadan uyanmıştı. Çekmeköy escort kenar mahallelerinden birinde, iki katlı eski bir binanın bodrum katında yaşıyordu. Penceresinden ormana bakan bir manzara yoktu belki ama sabahın serinliğiyle karışan sessizlik, ona kendini hayatta hissettiren tek şeydi.

Otuz iki yaşındaki Elif, hayatta her şeyden önce dayanmayı öğrenmişti. On yedi yaşında ailesinin zoruyla evlendirildiğinde daha okul sıralarını bile tam götten anlamıyla terk etmemişti. Evlilik, onun için bir özgürlük değil, bir kapının kapanışı olmuştu. Yıllar boyunca şiddet, baskı, aşağılanma… Sessizce katlanmıştı. Ama bir gün, küçük bir çocuğun gözyaşları ona aynadaki yüzünü hatırlattı. Artık gitmenin zamanı gelmişti.

İstanbul’a gelişi kaçış gibi görünse de aslında bir başlangıçtı. Yanında ne fazla para vardı, ne de kalacak bir yer. Bir kadın arkadaşının vasıtasıyla Çekmeköy escort bir sığınma evine yerleşti. İlk günlerde utandı, başını kaldıramadı ama zamanla oradaki diğer kadınlarla konuşmaya başladıkça yalnız olmadığını anladı. Hayatta kalmak, bir başına yürümekten ibaret değildi; dayanışmayla da mümkündü.

Sığınma evindeki gönüllülerin açtığı sabun ve el işi atölyelerine katıldı. Küçükken annesinden öğrendiği sabun kaynatma tarifleri aklına geldi. Kendi seks tariflerini oluşturmaya başladı. Lavanta, kekik, biberiye… Her sabun kokusu, hayatında yeni bir sayfa gibiydi. Kısa süre içinde ürettiği sabunlar ilgi görmeye başladı. Yerel üretici pazarlarında, özellikle de Çekmeköy Sanat Sokağı’nda küçük bir tezgâh açtı.

Her hafta oraya sabunlarını diziyor, insanlara içeriğini anlatıyor, bazen bir fincan çayla oral küçük sohbetlere karışıyordu. Kazandığı para çok değildi ama kendi emeğiyle kazandığı ilk parayla bir termos aldı. “Artık çayımı soğuk içmeyeceğim,” demişti gülerek.