Gecenin en sessiz saatlerinde Üsküdar escort sokaklarında yürüyen ince yapılı genç bir kadın vardı. Adı Elif’ti. 23 yaşındaydı. İnsanlar onun adını bilmezdi ama yüzünü tanırdı.
Elif, Bitlis’in kenar mahallelerinden birinde doğmuştu. Annesi genç yaşta ölmüş, babası ise işsiz ve öfkeliydi. Evde sevgi yoktu, sadece hayatta kalma çabası vardı. 14 yaşındayken okulu bırakıp tekstil atölyesinde çalışmaya başladı. 17 yaşında, İstanbul’a gelen bir akrabasıyla birlikte “iş bulma umuduyla” yola çıktı. Hayatının en büyük kırılması da o yolculukla başladı.
İstanbul’da yalnız kaldı. Kısa sürede barınacak yeri, çalışacak işi kalmadı. Bir süre ince belli cami avlularında sabahladı. Sonra bir kadı Elif başta reddetti ama açlık, yalnızlık ve çaresizlik dirençten daha güçlüydü.
Böylece geceler onun için farklı bir kimliğe büründü. Gündüzleri kimsenin bakmadığı bir kadın, geceleri Üsküdar escort sokaklarında müşteri bekleyen biri oldu. Her gecenin sonunda Salacak’a yürür, Kız Kulesi’ne bakar, içinden hep aynı soruyu fısıldardı:
“Ben bu muyum gerçekten?”
Bir gece bankta otururken yanına genç bir kadın geldi. Sessizce bir kart uzattı:
“Biz Üsküdar Kadın Danışma Merkezi’yiz. Gelmek istersen, kapımız açık.”
Elif kartı aldı ama gitmedi. Ta ki bir gece, yaşadığı bir şiddet olayından sonra her şeyden vazgeçme noktasına gelene kadar. O sabah merkezdeydi.
Orada yargılanmadı. Dinlendi. İlk kez “kabahat sende değil” diyen bir sesle karşılaştı. Psikolojik destek aldı. Belediyenin açtığı aşçılık kursuna yazıldı. Aylar götten sonra küçük bir kafede işe başladı. Kirasını kendi ödediği, penceresi denize bakan bir oda tuttu.
Bir yanıt yazın