Meryem, 22 yaşında bir genç kadındı. Kadıköy escort sokaklarını neredeyse ezbere bilirdi; ama hiçbiri ona ait değildi. Moda sahilinde yürüyen insanlar, Bahariye’deki ışıklı mağazalar, Kalamış’taki tekneler… Hepsi birer vitrin gibiydi onun için, camın arkasından baktığı ama hiçbir zaman dokunamadığı bir dünya.
Meryem İstanbul’a dört yıl önce gelmişti. Adana’dan, şiddetten ve sessizlikten kaçmıştı. Kaçmak kolaydı; kalmak, tutunmak zordu. İlk başta tekstilde çalıştı, sonra temizlik yaptı. Ama ne kadar çalışsa da yetmedi. Sokakta tanıştığı bir kadın, “gece işinde” kolay para kazanabileceğini söylediğinde, önce reddetti. Ama borçlar, kiralar, açlık… Yavaşça direncini kırdı.
Kadıköy escort geceleri gündüzünden farklıydı. Işıklar sönünce, herkesin gölgede bıraktığı hayatlar ortaya çıkıyordu. Meryem de bu gölgelerin biriydi. Çoğu zaman seks tanınmamak için şapka takar, başını öne eğerdi. Ama her gecenin sonunda, kafasını yastığa koyduğunda hissettiği yalnızlık aynıydı.
Gündüzleri rıhtımda kitap okuyanları izlerdi. En çok da bir sahafın vitrinindeki sararmış kitaplara bakardı. “Bir gün buradan bir kitap alabilecek miyim?” diye düşünürdü. Çünkü onun hayatında kitaplar, çocukluğundaki hayalleri temsil ederdi. Artık hayal kurmak lükstü.
Bir sabah, Moda’da bir banka oturmuş denizi izliyordu. Yanına yaşlı bir kadın geldi. Elinde poşet vardı. Sessizce Meryem’e bir simit uzattı. “Evladım, gözlerin çok yorgun,” dedi. Meryem bir şey diyemedi. İlk defa bir yabancı ona acıyarak değil, şefkatle bakmıştı. O gün ağladı. Uzun zamandır ilk defa.
O simitle birlikte hayatında bir şey değişti. Kendini suçlamamayı, küçük iyilikleri sikiş önemsemeyi öğrendi. Bir yardım derneğine başvurdu. Psikolojik destek aldı, kısa süreli temizlik işleri buldu. Yavaş yavaş gece işinden uzaklaştı. Hâlâ zordu, hâlâ yalnızdı. Ama artık bir amacı vardı: Kendine ait bir hayat kurmak.
Bugün Kadıköy sokaklarında yürürken hâlâ başını öne eğer ama bu kez utandığı için değil; geçmişin gölgelerini ardında bırakmaya çalıştığı içindir.
Bir yanıt yazın