Zeynep, 24 yaşındaydı. Kartal escort arka sokaklarında, yıkık dökük bir gecekonduda tek başına yaşıyordu. Her sabah, sabah denecek kadar aydınlık bile olmadan uyanır, yüzünü yıkamadan dışarı çıkardı. Çünkü gün onun için henüz başlamamış, dünkü karanlık hiç bitmemişti.
Hayat onun için hiçbir zaman adil olmamıştı. Çocuk yaşta evden kaçmış, korumasız bir şekilde sokaklarda hayatta kalmaya çalışmıştı. İlk işini Kartal escort bir çay ocağında komilik yaparak bulmuştu. Ama hem patronun tacizleri hem de sokaklardaki erkeklerin bakışları onu zamanla başka bir yola itmişti. Güvende değildi. Ne çalıştığı yerde ne de yaşadığı sokakta. Sonunda, yaşamak için bedenini bir araç haline getirmek zorunda kaldı.
Başta her şey geçiciydi. “Sadece bir süreliğine,” diyordu kendine. Ama geçen yıllar, bu geçiciliği kalıcılığa dönüştürmüştü. Kartal escort sahilinde, sokak lambalarının altında bekleyen kadınlardan biri olmuştu. Her gece kimliğini yitiren, her sabah aynaya bakamayan bir kadındı artık.
Ama Zeynep, içinde bir yerlerde hâlâ o küçük, umut dolu kızı taşıyordu. Evde seks sahibi olmak istiyordu. Bir gün Kartal escort bir parkta, bir yardım gönüllüsüne rastladı. Ona, Kadın Dayanışma Merkezi’ni anlattılar.
Zeynep merkezle iletişime geçti. İlk görüşmesinde sadece sustu, gözyaşları konuştu. Bedenini değil, hayatını kazanmaya karar verdi. Meslek kurslarına yazıldı, pastacılık eğitimi aldı.
Bir yanıt yazın