Zeynep, sabahın henüz griye çalan saatlerinde, Çekmeköy escort sessiz sokaklarında yürürken her nefesi içini biraz daha ısıtıyordu. Yazdan kalma bir sonbahar sabahıydı ama onun iç dünyasında mevsim hep aynıydı: belirsiz, puslu ama hâlâ umutlu.
Otuz yaşındaki Zeynep, yaşının çok ötesinde şeyler yaşamıştı. Henüz on altı yaşındayken ailesi tarafından evlendirildi. O günden itibaren, kendi rızası bacak omuza dışında şekillenen bir hayatta nefes almaya çalıştı. Önce sustu, sonra kabullendi. Kocasının küfürlerine, tokatlarına ve geceleri duvar dibinde ağlayarak geçirdiği zamanlara katlandı. Çünkü nereye gideceğini bilmiyordu. Çünkü “kadın kısmı sabreder” denmişti ona.
Ama sabrın da sınırı vardı. Bir gece, mutfakta sessizce bulaşık yıkarken ellerindeki çatlaklara bakıp ağlamaya başladı. O an karar verdi. Bu hayat onun değildi ve artık başka bir yön çizmesi gerekiyordu. Çocukluğu boyunca hiç görmediği bir cesareti topladı. Yanına sadece kimliğini ve birkaç parça eşya alarak evden ayrıldı.
İstanbul’un kalabalığına karıştı ama tesadüfen bindiği otobüs onu Çekmeköy escort getirdi. Ağaçların arasında ilerlerken, içini tanımlayamadığı bir huzur sardı. Belki de bu semtte, yeniden bir hayat kurabilirdi. İlk günler çok zordu. Ne kalacak bir yer, ne de güvenebileceği biri vardı. Ancak bir sabah, Çekmeköy Belediyesi’nin kadın danışma sert seven merkezinin önünden geçerken içeriden gelen bir kahkaha onu durdurdu. İçeri girdi.
Oradaki kadınlar, onunla sadece konuşmadılar, onu dinlediler. Atölyelere katıldı, sabun yapmayı, doğal krem üretmeyi öğrendi. İlk defa kendi emeğiyle bir şey ürettiğinde, yıllardır cimcif ilk kez gülümsedi. Küçük bir el arabası aldı, ürünlerini poşetleyip parklarda, semt pazarlarında satmaya başladı. Kazandığı üç kuruşu bir kenara koydu, hayal ettiği küçük dikiş makinesini almak için.
Şimdi, her sabah Çekmeköy sokaklarında yürürken geçmişi hâlâ omzunda olsa da, artık onu ezmiyordu. Geçmişiyle birlikte yürümeyi öğrenmişti.
Bir yanıt yazın