Tuzla escort arka sokaklarında, tren yoluna yakın eski bir binanın çatı katında yaşıyordu Elif. 24 yaşındaydı ama gözlerinin derinliğinde, yılların yorgunluğu saklıydı. Her sabah sahildeki balıkçıların kayıklarıyla birlikte uyanır, gecenin karanlığını geride bırakmak için penceresini aralardı. Bir umut gibi, her gün doğan güneşe bakar, içinden sessizce “belki bugün bir çıkış bulurum” derdi.
Elif, küçük yaşta ailesini kaybetmişti. Önce annesini, sonra birkaç yıl içinde babasını… Gençlik yılları devlet yurtlarında geçmiş, hayata dair pek çok şeyi sokakta öğrenmişti. 18’ine bastığında, kalacak yeri, güvenecek kimsesi kalmamıştı. Kendisini “abla” diye seslenen, birkaç yıl büyük bir kadının yanında buldu. O kadın, onu Tuzla escort gece hayatıyla tanıştırdı.
Başlarda Elif direnmişti. “Benim için başka bir yol vardır” diyerek. Ama gerçekler sertti. Karnı aç, cebi boş, uykusuz gecelerin sonunda pes etti. Ve o gün, kendi içine çöken sessizlikle birlikte, Elif’in eski hayatı son buldu. Artık geceleri başka kimliklerle, başka insanlara hizmet ederek geçiyordu.
Tuzla’nın arka sokakları onu tanıyordu. Ama Elif hiçbir zaman umudunu tümüyle yitirmedi. Okumayı seviyordu. Geceleri müşteri beklerken çantasından bir kitap çıkarır, sokak lambasının altında sayfalara dalardı. Dostoyevski’nin, Tezer Özlü’nün sözlerinde kendini bulurdu. Onlar da acı çekmişti, onlar da yalnızdı.
Bir gün, Tuzla Halk Eğitim Merkezi’nde “yaşam becerileri” kursunun açıldığını duydu. Cesaretini topladı, kimseye haber vermeden başvurdu. İlk derse esc katıldığında, elleri titriyordu. Ama öğretmeni onu yargılamadı. Göz göze geldiklerinde sadece “Hoş geldin Elif” dedi. O söz, belki de yıllardır beklediği bir kucaklaşmaydı.
Aylar geçti. Elif önce bilgisayar kullanmayı öğrendi, sonra diksiyon derslerine katıldı. Küçük ama düzenli bir iş buldu, bir kafede çalışmaya başladı. Geceleri artık kitap okuyarak uyuyordu, makyajla değil huzurla uyanıyordu.
Geçmiş, kolay kolay silinmezdi. Ama Elif artık geçmişine değil, yarının ihtimaline bakıyordu. Tuzla aynıydı, sokaklar da. Ama Elif’in gözleri, artık yeni bir hayatın ışığıyla parlıyordu.
Bir yanıt yazın