Sibel, 23 yaşındaydı. Gözlerinin altında uykusuzluğun bıraktığı morluklar, yorgun yüzünde hayatın ağır izleri vardı. Çekmeköy escort kenar mahallerinden birinde, eski bir gecekondunun arka odasında yaşıyordu. Odası küçüktü, nem kokuyordu ve duvarlar yıllar önce boyanmaktan vazgeçilmişti. Ama orası onun sığınağıydı; tek başına kalabildiği, hayatta hâlâ kendine ait olan yegâne yer.
Sibel, küçükken çok konuşkan, çok güler yüzlü bir çocuktu. Kocaeli’nin bir ilçesinde doğmuştu. Babası işsizdi, annesi hasta. 14 yaşında çalışmaya başladı. Önce bir markette, sonra bir tekstil atölyesinde. Okul ikinci planda kalmış, sonunda tamamen terk edilmişti. 18’ine bastığında, ailesine yük olmamak için İstanbul’a geldi. Hayali, garsonluk yaparak geçinmekti. Fakat kiralar, ulaşım, yeme içme derken aldığı maaş hiçbir şeye yetmiyordu.
Bir gece, çaresizce götten parkta otururken yanına yaklaşan kadın hayatını değiştirdi. Ona “yardım edebilirim” dedi. Yardım sandı, çare sandı… Ama içine düştüğü şey yardımdan çok uzaktı: Kontrolün elinden kayıp gittiği, istemediği bir hayatın içine zorla itildi.
Zamanla alıştı gibi yaptı. Yalnızca bedeni yorulmuyordu; ruhu da parçalanıyordu. Bunu kimse bilmezdi. Geceleri sokak lambalarının altında yürürken sert karşılaştığı gözler hep aynıydı: ya meraklı ya küçümseyici. Ona “kadın” diyen yoktu; o artık sadece “görülen ama anlaşılmayan” biriydi.
Ama bir gün, işler değişti. Gece çalıştığı sokakta, polislerin yaptığı rutin bir denetimde bir kadın polis memuru ona “iyi misin?” diye sordu. Sibel önce yanıt vermedi. Sonra gözyaşları sessizce süzüldü. Kadın memur ona bir kartvizit uzattı: “İstanbul Kadın Dayanışma Derneği”.
İlk başta gitmedi. Sonra bir gece her şey o kadar ağır geldi ki, sabah ilk otobüsle derneğin yolunu tuttu. Orada ilk defa yargılanmadan dinlendi. Kendini anlatmasına gerek bile kalmadan anlaşıldı. Geçici bir barınma ayarlandı. Psikolojik destek başladı. Küçük bir temizlik şirketinde işe başladı.
Sibel’in hayatı bir anda değişmedi ama her gün biraz daha toparlandı. Artık seks geçmişinden utanmıyor, geleceğinden korkmuyordu. O, hayatta kalmakla yetinmeyen, yaşamayı da öğrenen bir kadına dönüşüyordu.
Bir yanıt yazın