Pendik escort soğuk rüzgârı, denizden tuz kokusunu getiriyordu. Gecenin sessizliğini uzaktan geçen trenin sesi bölüyordu. Sokak lambalarının altındaki ışık, yağmur damlalarında titriyordu.
Sevda, ıslanmış kucaktan inmeyen saçlarını elinin tersiyle geriye itti. Montunun yakasını kaldırdı, başını öne eğerek yürümeye devam etti. Her adımında, geçmişinden biraz daha uzaklaşıyor, ama aynı zamanda kendine biraz daha yabancılaşıyordu.
Henüz yirmi iki yaşındaydı.
Pendik escort kenar mahallerinden birinde doğmuştu. Babası yıllar önce evi terk etmiş, annesi ise temizlik işlerinde çalışarak onu büyütmüştü. Hayatı boyunca yoksullukla savaşmıştı; ama en ağır darbeyi annesi hastalanınca almıştı.
Hastane masrafları, kiralar, borçlar derken Sevda’nın omzuna dünyanın yükü binmişti. Önce kafede garsonluk yaptı, sonra markette kasaya geçti.
Ama kazandığı para bir ayı bile çıkarmıyordu.
Bir gece sahilde otururken, yanına oturan bir kadın ona baktı.
Kadın, sigarasından bir nefes alıp “Hayatta kalmak bazen doğru yollardan geçmez,” dedi.
O söz, Sevda’nın içini titretti. Direndi, düşündü, ağladı… ama sonunda pes etti.
Geceler artık onun ekmek kapısı olmuştu.
Pendik vip escort arka sokakları, sararmış ışıkları, yabancı sesleriyle yeni bir dünyaya dönüşmüştü.
Her sabah eve döndüğünde, aynada tanımadığı bir yüzle karşılaşıyordu.
Gözlerinin altındaki morluklar, yüreğindeki utançla birleşiyordu.
Ama o aynada, hâlâ küçük bir kızın gözleri parlıyordu — o küçük kız, bir zamanlar umut edebilen Sevda’ydı.
Bir sabah gün ağarırken, sahile indi. Deniz griydi, gökyüzü ağırdı.
Kıyıda yaşlı bir adam oltasını ateşli topluyordu. Adam gülümseyip, “Deniz bazen kirli görünür kızım,” dedi.
“Ama içinde hâlâ yaşam vardır.”
O cümle, Sevda’nın içinde yankılandı.
Ertesi gün Pendik Kadın Dayanışma Merkezi’nin kapısına gitti. Uzun süre kapının önünde durdu. Ellerini sıkmış, kalbi hızlı atıyordu. Sonunda içeri girdi.
Kimse onu yargılamadı.
Bir yanıt yazın